Afryka na zimno

wiosenny trekking w Atlasie Wysokim

(24-30.04.2009)

Atlas Wysoki ciągnie się od wybrzeża Atlantyku, przez całe Maroko. Jego najwyższy szczyt - Dżebel Tubkal (Jebel Toubkal, 4167 m) jest stosunkowo łatwo dostępny. Wyruszając z osiągalnego dla samochodów Imlil, można na niego wejść w ciągu 2 dni. W czasie wiosennego, czteroosobowego wypadu do Maroka postanowiliśmy nieco dokładniej przyjrzeć się górom najwyższych partii Atlasu. Wybraliśmy siedmiodniową trasę okrążającą Tubkal. Trudno o dobrą mapę tych terenów (najlepsza jest wydana przez hiszpański Editorial Piolet), ale opis trasy można znaleźć w internecie lub przewodnikach, np. w polskim wydaniu przewodnika Pascala. Ze względu na konieczność pokonywania wysokich przełęczy, na których śnieg leży jeszcze w maju, trasa ta polecana jest tam raczej na lato. Zaleca się też zabranie namiotów i sprzętu biwakowego ponieważ nie wszędzie jest możliwość znalezienia noclegu pod dachem. Do noszenia bagaży na niektórych odcinkach można wynająć osły. My wyruszyliśmy jeszcze przed sezonem - w ostatnim tygodniu kwietnia, zapewne dlatego, aż do schroniska pod Tubkalem, nie spotkaliśmy na trasie żadnego turysty. Zdecydowaliśmy się na lekki trekking, bez osłów i bez namiotów, wyposażeni jedynie w raki i kijki. Lekkie plecaki znacznie ułatwiały pokonywanie dużych różnic wysokości, które na prawie każdym z etapów przekraczały 1000 m.

1. Startujemy z Imlil (1740 m), gdzie zaczyna się najbardziej popularna droga na Tubkal. My, zamiast na południe, kierujemy się na wschód.

2. Pierwszy etap jest krótki, prowadzi doliną do wioski Taszeddirt (2300 m).  Po drodze przełęcz Tizi n'Tamatert, schodzą z niej liczne drogi do okolicznych wiosek.

3. Drugiego dnia czeka nas 1300 m podejścia na przełęcz Tizi Likemt (3550 m). Po noclegu w Taszeddirt ruszamy na południe ignorując ostrzeżenia miejscowych, którzy twierdzą, że śniegu jest tam po pas.

4. Trochę przesadzili, choć rzeczywiście, powyżej 3000 m śniegu nie brakuje.

5. Z przełęczy schodzimy do pasterskiej osady Azib Likemt (2650 m), teraz pustej - pasterze pojawią się tu w połowie maja. Wybieramy wygodną pirkę i biwakujemy pod gołym niebem. W nocy temperatura spadła do ok. 2 st. C.

6. Trzeci dzień to najdłuższy etap. Oślą ścieżką prowadzącą wąskim kanionem idziemy w kierunku przełęczy Tizi n'Wuren (3120 m). Świeci słońce, ale ciepło nie jest.

7. Cały czas mocno wieje. Gdy wychodzimy na odkryty trawers, z którego widać już przełęcz, w porywach wiatru trudno utrzymać się na nogach.

8. Teraz czeka nas 1400 m zejścia do zielonej wioski Amsuzert (1740). Nocujemy w hoteliku Omara.

9. Następny dzień zaczynamy podejściem na próg kolejnej doliny. Za nim pojawia się jezioro d'Ifni (2310 m).

10. Obchodzimy jezioro, wchodząc w kolejną dolinę - tym razem, o prawdziwie wysokogórskim charakterze.

11. Wieczór zastaje nas na wysokości ok. 2700 m. Biwak w kolebach, których jest tu pod dostatkiem. W nocy - ok. 3 st. C.

12. Piątego dnia mamy do pokonania najwyższą na naszej trasie przełęcz -  n'Wanums (3700 m). Polami śnieżnymi wchodzimy na grań, niestety nie w tym miejscu co trzeba. Granią iść się nie da, próbujemy trawersować, ale teren jest za trudny  - musimy opuścić się stromym żlebem.

13. Psuje się pogoda, ale na szczęście, już w burzy śnieżnej, trafiamy na właściwą drogę i wchodzimy na przełęcz.

Dalej, zejście w świeżym śniegu do zimnego (wewnątrz ok. 10 st. C) schroniska pod Tubkalem (3207 m).

14. Szóstego dnia czeka nas wreszcie Tubkal (4167 m), najwyższa góra Atlasu Wysokiego i całej Afryki Północnej. Niespodziewanie okazuje się to być najłatwiejszy etap naszego trekkingu. Dobrze zaaklimatyzowani, bez plecaków, przy dobrej pogodzie szybko wchodzimy na szczyt.

15. Trekking można kontynuować przechodząc przez kolejną wysoką przełęcz - Tizi n'Taddat (3700 m) do sezonowego schroniska Tazagart. My nie mamy już na to czasu, dlatego jeszcze tego samego dnia schodzimy do Imlil.

Wieczorem zamykamy pętlę w Imlil.

Tekst: Andrzej Piątek

Zdjęcia: Sławek Bogusławski, Jan Lisowiec, Regina i Andrzej Piątek