Ryczące siedemdziesiątki na Tubkalu

W drugiej połowie mają 2013 zrealizowaliśmy planowane od ponad roku zamierzenie: w czteroosobowym składzie trzy panie i pan obeszliśmy dookoła najwyższy szczyt Atlasu Wysokiego, Jebel Toubkal (4167 m npm), po czym szóstego dnia weszliśmy na szczyt.

Siedmiodniowa trasa trekkingu, poza wszystkimi jej zaletami krajoznawczymi, dawała możliwość jak najlepszej aklimatyzacji i stopniowego zmierzenia się z wysokością.

Pokonanie trzech przełęczy o wysokości przekraczającej znacznie 3000 m npm oraz schodzenie z nich na nocleg do miejsc za każdym razem niżej położonych, dobrze nas przygotowało na wejście na sam szczyt.

Termin wędrówki okazał się optymalny: śniegi już zeszły, upał nam nie dokuczał, noce w namiocie chłodne, ale przyjemne, każdego dnia słońce i przejrzyste powietrze.

Korzystaliśmy ze wsparcia logistycznego Lahcena Alahiana z Imlilu – kontaktu przekazanego nam przez Andrzeja Piątka, który wcześniej przetarł ślady. Za jego pośrednictwem wynajęliśmy muła, którego właściciel, Hassan, przygotowywał się do funkcji przewodnika, za którego nam praktycznie służył, choć mieliśmy mapy i teoretyczne rozeznanie. Towarzyszył mu, również w celach szkoleniowych, nastoletni brat Ismail. Lahcen wyposażył nas również w namioty i gaz, przenoszone na grzbiecie muła wraz z naszymi plecakami. Wędrowaliśmy zatem na lekko, śpiąc w namiotach, schroniskach, a raz nawet w kolebie.

Gorąco polecamy sprawnym i zapalonym.

M. i W. Berger, E. Byszewska-Szpocińska, M. Burchard