W 2010 roku zespół, który do nazwy „Stara Robota” dopisał sobie jeszcze barokowo brzmiącą preambułę „Swobodne Towarzystwo Śpiewacze”, czyli w skrócie STŚ, wystąpił specjalnie dla zaprzyjaźnionego klubu Sępik z Gorzowa Wielkopolskiego, następnie w SKT, następnie na XXX Zlocie Klubów Górskich, który w 2010 roku organizował właśnie nasz Klub.

 W 2011 roku Zespół wystąpił jeszcze, z miernym sukcesem, w kawiarni w Łomiankach.  Ale, jak to ujął ś.p. Krzysztof Tomaszewski („Bończa”) życzymy zawsze słuchaczom, żeby przy słuchaniu mieli choć część takiej frajdy, jaką ma zespół na próbach. Bo są, na pewno są, większe przyjemności, niż wspólne śpiewanie  z przyjaciółmi – ale nie ma ich, to znaczy tych większych przyjemności, za wiele. Jak na razie, najlepiej udał się nam występ w Klubie Podróżnika 25 listopada 2011 r.

Teksty pewnej liczby piosenek repertuaru Starej Roboty są hermetyczne, to znaczy będą zrozumiałe tylko w wąskim gronie osób. Staramy się, żeby takich piosenek nie było za dużo. Niech przeważają teksty, które są ogólnie zrozumiałe dla każdego turysty górskiego. I tak nam trzymać!

2. Jak, po co i dlaczego? (od duszy)

Pytanie, po co się chodzi po górach, jest chyba tak stare, jak problem pierwszeństwa kury i jajka. Jedni trąbią, że dlatego, że góry po prostu są. Tak wypowiedział się nawet prawdopodobnie pierwszy zdobywca Everestu, George Mallory (który zginął w masywie Everestu w czerwcu 1924 r.). Odpowiedź efektowna, ale mało kogo satysfakcjonuje. Narkotyki też są.  Inni odpowiadają dumnie: „żeby sprawdzić samego siebie!” Ci są chyba zakompleksieni i mają niskie poczucie własnej wartości, może na tle seksualnym? Inni jeszcze kochają góry tak, jak oszczepnik swój oszczep, piłkarz piłkę, a gimnastyk konia z łękami. To po prostu sport, tyle tylko, że  bieżnia jest pod górkę. Inni wołają, że w górach obcują z absolutem, cokolwiek to znaczy. Mariusz Zaruski prowadzał młodzież w góry, żeby dbać o tężyznę fizyczną tych, którzy najpierw będą walczyć o Polskę, a potem będą ją budować. Mieczysławowi Karłowiczowi góry grały i podpowiadały tematy do dzieł. Kornelowi Makuszyńskiemu, nałogowemu brydżyście, pod Giewontem po prostu karta szła.  A tysiącom turystów, odwiedzającym codziennie w sezonie Morskie Oko, po prostu tam najlepiej smakuje piwo. Zresztą i Jan Długosz na pytanie natrętnego dziennikarza o motywy taternictwa odpowiedział: „bo ja, proszę pana, cholernie lubię herbatę!”. Dziennikarz był mało inteligentny i zapytał, co ma jedno z drugim wspólnego. „A bo wie pan”, wyjaśnił Palant (przypominam i wyjaśniam, że tak nazywano zmarłego na Kościelcu Jana Długosza), „jak się tak cały dzień powspinam, spędzę noc na biwaku w ścianie i o świcie ugotujemy sobie z partnerem herbatę, to ona naprawdę smakuje! Chce pan spróbować?” Dziennikarz oczywiście uciekł w popłochu.

Ale jest i ważniejsze pytanie. Co nam zostaje, jaką „wartość dodaną” dają nam góry? Jeśliby niczego takiego nie dawały, to zdobywanie ich – nawet najbardziej po cepersku -  byłoby właśnie bez sensu. Nad tym pytaniem należy się zastanawiać. Ale to każdy sobie. Proszę przemyśleć i zakomunikować mi, że już wiemy. Nie, nie wkraczam w niczyją prywatność. Nie interesuje mnie sama odpowiedź, a tylko to, czy zastanowiliśmy się nad pytaniem.

 A co mnie, autorowi, dały? Bardzo wiele. Na przykład te kilkadziesiąt, chyba już blisko sto, tekstów, o których niektórzy powiadają, że nadają się do wspólnego śpiewania. Czy to nie mała „wartość dodana”? A to tylko część. Ale o tym sza. Innym razem.

Quasinaukowa quasisamoanaliza.

Przejrzałem zatem własne teksty i spróbowałem je zanalizować. Co da się z nich wyczytać? Jest to o tyle możliwe, że  po kilku latach tekst już staje się obcy nawet dla autora. Nie całkiem obcy, ale właśnie zyskujemy podwójny ogląd – uchem odbiorcy i okiem autora. Można się podjąć analizy. Całkiem ciekawa była to praca.

Niewielką część tekstów tworzą tłumaczenia. Tekst ma być wtedy jak najbliższy oryginału, w doborze słów i myśli. Nie zważałem na to, że tłumaczeń dokonywali już zawodowcy. Chciałem mieć własne. Wśród tych, które się udały, są następujące dwa:

Znawca zauważy, że tłumaczenie pierwsze, tj. piosenki  Wierszina  jest niepełne. Brak kilku zwrotek. Przyczyną jest to, że są mi one obce „ideologicznie”. Idąc za rosyjskim stylem zdobywania gór, Wysocki widzi w górach przeciwnika, z którym się walczy, jak z wrogiem na wojnie. Nie byłem nigdy alpinistą, ale taki sposób widzenia jest mi obcy. Do gór żywię pozytywne uczucie, nie chcę nadużywać słowa „kocham”, ale są mi po prostu bliskie.

Na temat interpretacji słów drugiej piosenki, przywiezionej około 1970 roku z Kaukazu,  kłóciłem się ostro z jej wykonawcą klubowym, choć rzecz poszła tylko o jedną linijkę, przedostatnią. Dla mnie rosyjski tekst było opowieścią alpinisty, który śpi pod szczytem, o którego zdobyciu marzył od lat ... i jednocześnie marzy o ukochanej. Nie ma konfliktu między tymi marzeniami. Wróci z gór do niej, być może już nie pójdzie w wysokie góry, ale to nie jest już tak ważne. Ważna jest ta ukochana. Tymczasem wykonawca wyszydził taki punkt widzenia. „Ja miałem wiele kobiet, ale góry były zawsze ważniejsze i nigdy nie chciałem z nich wracać do kogoś”. Zagroził, że takiego tekstu nie zaśpiewa. Zmieniłem więc na „Już niedługo wrócę z gór”, co wykonawca jeszcze udramatyzował na „Jeśli cało wrócę z gór” i udźwięczniając (jak to na Śląsku) „ś” , tak zaśpiewał.  

            Wracam do samoanalizy. Kilkanaście tekstów powstało jako naśladowanie oryginału, byle było inaczej, tak samo dowcipnie, lecz o górach. Do przekazania jakichś głębszych treści nie pretendują. Przytaczam dwa; oparte na tekstach Jeremiego Przybory do muzyki Jerzego Wasowskiego („Starsi Panowie”).

Ale tekst o Karbie nie jest tylko naśladowaniem „Kiedy ujrzałam go w knajpie Pod Knotem”. Jest w nim nawiązanie do niesamowitego uroku tej przecież łatwiutkiej wycieczki tatrzańskiej. Być może patrzę na nią oczami mojej wtedy 12-letniej córki, która na Małym Kościelcu oświadczyła, że nigdy w życiu nie myślała, że zobaczy coś równie pięknego. Zresztą, tym się dostroiła i do moich wrażeń, jakie miałem w tym szczęśliwym wieku.

I tu przechodzimy do zasadniczego typu tekstów, moich tekstów, jakie „napisały mi się”.  Przy powtórnym czytaniu przypomniało mi się to dobrze. Są to teksty nawiązujące do konkretnego zdarzenia, do konkretnej sytuacji, wrażenia, ulotnej chwili. Nie musi to być chwila ważna, zdarzenie dramatyczne a przygoda niesamowita. Nie. Wręcz przeciwnie. Im drobniejsza, tym lepsza.  Przykład pierwszy jest niemal dosłownym opisem… zbitki dwóch podobnych momentów. Wiedzieliśmy, że to nasz ostatni dzień w górach. Ze Staszkiem chodziliśmy po Tatrach i Gorcach razem od dzieciństwa. Teraz przeczuwaliśmy, jak wiele zmieni się w naszym życiu w nadchodzącym roku.  Już weszliśmy w dorosłość. Pogoda, która do południa była piękna, teraz zaczęła się psuć. Schodziliśmy żlebem Kulczyńskiego. Za nami była Orla Perć od Krzyżnego, z podejściem z Zakopanego. Kondycja znakomita. Żal, okropny żal, że trzeba wyjeżdżać. Mieliśmy jakieś resztki jedzenia, piliśmy dużo wody ze źródełek. Czarny Staw był „pod stopami”, stamtąd już blisko do domu.

         I już nie poszedłem z tym przyjacielem w góry. Druga część tekstu to tylko marzenie. Tekst ma i inny „podtekst”. Opowiada o moim bracie, Adamie. Ale o tym nie napiszę.

Krótka jest historia powstawania tego tekstu. Z Elą i Basią szliśmy w 2010 roku z Kir na Halę Ornak. Trochę mżyło. „A jest taka melodia białoruska Biełym sniegom – może byś „pod nią”  ułożył słowa dla nas?” zapytała Ela. „Proszę bardzo”, odrzekłem … i na Hali Ornak piosenka była gotowa. 

         Piosenka „w dolinie Rohackiej” to też najprawdziwsza prawda. Cisza gór, łamiący ją świstak, leżący w trawie kamień. Wracałem doliną Spaloną do Rohackich Wodospadów z pięknej graniówki grzbietem Salatyńskiego Wierchu.  Byłem bardzo zmęczony, choć już w jakiej-takiej formie po dwóch tygodniach w górach. Wtedy organizm wytwarza na własne potrzeby coś jak narkotyk. Może dlatego przemawia wtedy do nas piękno gór? 

I tu uświadomiłem sobie kolejną cechę moich tekstów dla Starej Roboty. Mówiąc dokładniej, zwróciła mi na to uwagę Ania, a ja się zgodziłem. Często personifikuję góry. Przychodzą do mnie, domagają się uczuć. Kamienie mają dusze. Ania to wytknęła jako wadę i pewne przekłamanie.  „Góry są jak pogańskie bóstwa – zimne, wyniosłe i dalekie” – tak napisała. Zgadzam się - to oczywista prawda, że  góry to tylko kawałek krajobrazu i że pojęcie piękna pochodzi od ludzi. Więcej: od ludzi konkretnej epoki. To prawda, ale rozumując konsekwentnie, piosenek by można w ogóle nie pisać. Po co się męczyć ze śpiewaniem? Powiedzieć normalnie, o co chodzi.

A oto przykład.  Bohaterem piosenki jest mój dobry znajomy. On pracuje stale na Zawracie. Melodia – to jedna z moich ulubionych. Moskwa-Odessa Wysockiego.

I wreszcie piosenki, w których chodzi o jakiś dowcip, żeby słuchacz uśmiechnął się. Oczywiście mówimy o „dowcipie intelektualnym”, a nie o mało wybrednych „kawałach” na tematy m.-d. Lubię opisywać sytuacje z lekka absurdalne, ale z daleka od prymitywnych wygłupów Jasia Fasoli. To trudna sztuka: jak wydobyć komizm całej sytuacji.

Na przeciwnym biegunie umieściłbym piosenki nastrojowe, mówiące najczęściej o pożegnaniach. Zauważyłem w nich silną cechę charakterystyczną: zawsze mi „jakoś tak” się pisało o wspólnym pobycie, o byciu w górach wśród przyjaciół,  z kimś, a nie samotnym. Takich tekstów jest znacznie więcej niż o samotności. Nie ma natomiast tekstów o powitaniach, radości z powitań. A to przecież też piękne. Widok na przybliżające się Tatry. To błąd. Naprawię. A nie, przepraszam, jest co najmniej jedna taka piosenka. Takiej radosnej wycieczki dawno nie miałem. Późno, bo dopiero o ósmej na Zwierówce (ale trzeba było przyjechać z Kościeliska). I potem

(melodia: „Pod śliwką”, muz. Andrzej Zieliński)  Wykonanie, np.  Łucji Prus:

                     http://www.youtube.com/watch?v=ouUw8fbcju4

Ósma rano na Zwierówce, jeszcze chłodny cień,

Jestem pewien, że przede mną  piękny górski dzień.

Słońce, błękit, zieleń, spokój, wiatr łagodny dmucha.

Nie dokuczy mi dziś deszczyk ani duszny upał.

Idę sobie raźno drogą, cóż, że asfaltowa.

Po godzinie z hakiem napis „chata Tatliakova”.

               La, la, la, la, … 

Tu posiedzę sobie chwilkę, ciepłe zjem haluszki,

I już wiem, że mnie w opiekę wzięły dobre duszki.

Ścieżka wije się w kosówkach, witam się z Rakoniem.

Tyle piękna nie zobaczy nawet król w koronie!

               La, la, la, la, … 

Dusza szepcze „na Wołowiec", więc za głosem duszy 

Idę grzbietem i tak myślę, co mnie jeszcze wzruszy.  

Znowu Rakoń, Długi Upłaz, Grześ, to znaczy Lučna,

Schodzę  łąką i trwa dalej ma duchowa uczta.

               La, la, la, la… 

Z prawej strony Osobita, grań Rohaczy z lewa;

Stok łagodny, trawa, kwiaty, a dusza mi śpiewa.

Las świerkowy, stroma ścieżka, strumyk z boku ciurka,

Nad Brestową się pojawia przedwieczorna chmurka.

               La, la, la, la, … 

Wreszcie TANAP mi obwieszcza: tu Zadná Látaná,

Zimnym piwem mnie powitasz, Zwierówko kochana!     

               La, la la la… 

Następną piosenkę, opartą na melodii Martwe liście napisałem dla upamiętnienia dorocznego rytuału: wchodzenia w noc sylwestrową  z doliny Chochołowskiej na przełęcz Bobrowiecką. Piosenka jest dla mnie smutna, bo wiąże się z odchodzeniem przyjaciół, którzy byli na jednym Sylwestrze, a już nie było ich na nastepnych... Ale jest i radosna, bo wejście na Grzesia jest od lat pierwszą wycieczką, jaką robię w Tatrach. No dobrze, drugą. Pierwsza jest na Przysłop Miętusi przez Staników Żleb.

I wreszcie piosenki o nas, wchodzących w trzeci wiek, a niekiedy to już mocno w nich zakotwiczonych.  Z tego gatunku wybrałem dwie. Pierwsza to o naszych górach – i o nas w nich -  na melodię geologów rosyjskich, Apatit. Druga jest autorstwa Elżbiety Wojnowskiej.  Jądro sedna. Nic dodać, nic ująć.

I, jako swoista coda, wspomniana przed chwilą  piosenka Eli Wojnowskiej o nas samych.  Melodia oparta jest na piosence Серега Санин, której autorem jest  Юрий Визбор. Poczuwam się do pewnego wkładu w  proces jej powstawania. Otóż właśnie Ela pokazał oryginalną piosenkę Vizbora, a mnie szybko przyszedł do głowy pomysł na tekst pod tę melodię (nie tłumaczenie!). „Ach, rzeczywiście”, powiedziała Elżbieta, „gdy to powiedziałeś, to ja sobie uświadomiłam, że to jest właśnie  ta melodia, której szukałam, na której oprę piosenkę, która od wielu lat mi chodzi po głowie.” I po trzech dniach przyszła z takim tekstem, o niebo lepszym od mojego (M.Sz.).

* * *

Dwudziesty Piąty Występ

Zespołu Stołecznego Klubu Tatrzańskiego

STARA ROBOTA

Sprawozdanie & refleksje

Z okazji dwudziestego piątego występu naszego zespołu chciałbym (ja, Michał Szurek) złożyć coś w rodzaju sprawozdania.

A zatem, jak się rzekło, 2 czerwca 2016 roku odbył się w siedzibie Klubu kolejny, umownie licząc  (dlaczego umownie – wyjaśnienie dalej) dwudziesty piąty,   występ zespołu Stara Robota. Około połowy występów to przedstawienia oryginalne, druga połowa to powtórzenia. Lista jest poniżej. Zespół działa w ramach Stołecznego Klubu Tatrzańskiego PTTK i składa się obecnie z 12 osób,

„STARA ROBOTA”  występ z czerwca 2016 r.

od lewej: Katarzyna Kozłowska, Maria Grochowalska, Krystyna Dolebska, Alina Wrońska, Irena Kozłowska, Ewa Chałasińska, Barbara Kaczarowska, Michał Szurek,  Krystyna Krasińska, Wojciech Wojtyński, Tadeusz Guranowski, Maciej Kostrzembski,

Trudno jednoznacznie określić, czym jest zespół. Na pewno ani chórem, ani ensemblem tanecznym. Po prostu sobie śpiewamy i deklamujemy wiersze, dzieląc się ze słuchaczami swoimi przeżyciami górskimi – okazuje się, że porozumienie z publicznością mamy pełne. Uważamy, że prezentujemy wysoki poziom… w takiej kategorii, na jaką nas stać.  Nie w żadnej innej.

Odróżniamy się  od podobnych zespołów w innych klubach górskich samym istnieniem. W innych klubach górskich po prostu nie ma takich zespołów, jak nasz. I tak po pierwsze nasza  średnia wieku to 60++, dokładniejsze dane są ściśle strzeżone. Po drugie: używamy niemal wyłącznie tekstów oryginalnych, to znaczy takich, które ja (Michał Szurek) piszę na nasze potrzeby. Staram się opisywać góry tak, jak je widzę i widziałem od wielu lat. Staram się oddawać własne przeżycia – i okazuje się najczęściej, że cały Zespół też tak przeżywa.

Nie uprawiamy już wspinaczki ani turystyki wysokogórskiej  i trzeba to sobie bez rozdzierania szat powiedzieć, jak również  przyjąć do wiadomości, że wspinaczkę skalną uprawiają obecnie już tylko bardzo nieliczni członkowie Klubu.  Wyjeżdżają natomiast w inne góry, nawet wysokie – ale nie są to wyjazdy alpinistyczne. Z kolei  wśród naszych nowych słuchaczy coraz częściej zdarzają się  ludzi, którzy nie wiedzą nawet o istnieniu doliny Starorobociańskiej, za to sądzą, że najwyższym szczytem Tatr są Rysy.  Zmienia się model turystyki, również tatrzańskiej. To wszystko wpływa na nasz repertuar. Będziemy jednak śpiewać o górach, i wszystkim,  co się może z tym wiązać.  Do innego stylu trudno będzie nam się zmusić.  A na ile nam starczy sił – zobaczymy.

* * *

Stara Robota znowu bierze trzy nagrody za jeden występ
(2017)

Autorem tej autoreklamy jestem ja, czyli Michał Szurek. Ostatecznie wiem najlepiej, co się działo. W poprzednim, tj. 2016 roku, wzięliśmy udział w Ogólnopolskim Przeglądzie Twórczości Artystycznej Seniorów we Włocławku. Otrzymaliśmy tam drugą nagrodę, a Tadeusz Guranowski i ja – wyróżnienia za interpretację / teksty. W tym roku wystartowaliśmy w Juwenaliach III wieku w Warszawie. Według określenia organizatorów, liczba uczestników była gigantyczna. Na gali zakończeniowej w kinie Palladium tłok był bodaj taki, jak w „rzeźni” – nocnym pociągu osobowym do Zakopanego.

Wystąpiliśmy w bardzo okrojonym składzie: wyłącznie Tadeusz i ja (+ Irena Kozłowska na jedną piosenkę). Dlatego na początku określiliśmy się jako „Kabaret Starszych Panów”, oczywiście gęsto tłumacząc się i wyjaśniając, że sama myśl, że możemy się porównywać z …, jest lekko bezczelna, ale mimo to postanowiliśmy wystawić … się na krytykę. Tadeusz śpiewał nasze starorobociańskie standardy, ja w roli Basi miałem na pieczy słowo wiążące. Dostaliśmy na gorąco entuzjastyczne komentarze jurorów – bo choć jeden z nich powiedział „stara partaninka”, to z kontekstu było jasne, że rozumie to drugie słowo jako odmianę „Panteon”.

Do rzeczy i poważniej. Dostaliśmy drugą nagrodę (na 13 zespołów). Problem z nami, z oceną naszych występów, polega wyraźnie na tym, że nie mieścimy się jurorom w żadnych ramkach – przyzwyczajeni są do piosenek biesiadnych, ewentualnie ludowych (niekiedy te kategorie się pokrywają) skeczów na temat „emerytura za mała”, dowcipów o policjantach, księżach i politykach i wulgaryzmów jako bon motów. U nas tego nie ma, ale … może nie będę wyliczał naszych niedoróbek, które widzę. Może tylko jedna obserwacja: byliśmy naprawdę dwuosobowym kabaretem (z dodatkiem jak wyżej), niezbyt „ruchawym” na scenie.

Dostaliśmy zatem bezpieczną drugą nagrodę. Dwie pozostałe nagrody, wymienione w tytule sprawozdania to tym razem dla mnie. Pierwsza nagroda za twórczość poetycką i tylko wyróżnienie za prozę.

Na koniec rzecz bardzo, bardzo istotna. Można powiedzieć, że tegoroczne nagrody należą tylko Tadeuszowi i mnie. Wszak Tadek śpiewał, wszak teksty pisałem ja (aha, na występie robiłem jeszcze stosowne miny). Tak, ale to wszystko wyrosło nam z działalności całego zespołu, z atmosfery naszych środowo-piątkowych spotkań. Pomysły na piosenki wysuwali chyba wszyscy, prawie każdy proponował drobne zmiany, poprawki i udoskonalenia. Kochani: czujcie się współnagrodzeni.

W tym roku w zespole byli (alfabetycznie według imion): Alina Wrońska, Barbara Kaczarowska, Ewa Chałasińska, Irena Kozłowska, Katarzyna Kozłowska, Krystyna Dolebska, Krystyna Krasińska, Maciej Kostrzembski, Maria Grochowalska, Michał Szurek, Tadeusz Guranowski, Włodzimierz Tymowski, Wojciech Wojtyński.

A do członków zespołu: dziękujemy sobie nawzajem. Michał

Wiosną halne wieją –

                               śniegi tają…

                                             czy nas górskie wiatry pamiętają?

Oto lista występów Zespołu. Najpierw występy pełne, 50-90 minutowe, w dużym składzie:

1.     23 kwietnia 2003 (jako „Baranie Rogi”), z okazji 50-lecia Stołecznego Klubu Tatrzańskiego.

2.     11 grudnia 2008 (w Klubie)

3.     26 marca 2009 „Bo w górach jest ładnie”

4.     24 kwietnia 2010 (Sulejówek)

5.     5 maja 2010 (z okazji Zjazdu Klubów Górskich)

6.     8 maja 2010 (w chacie w Puszczy Kampinoskiej)

7.     12 maja 2011 ( w Klubie)  

8.     26 kwietnia 2012 „Miesiąc w górach”

9.     20 października 2012 w Podkowie Leśnej (willa Aida)

10.  6 listopada 2012 w Klubie Garnizonowym

11.  27 stycznia 2013 w klubie  „Południku Zero”

12.  9 maja 2013 w Resursie („60-lecie SKT”)

13.  13 czerwca 2013 w Resursie („60-lecie SKT”)

14.  16 września 2013 (AWF)

15.  21 października 2013, Zjazd PTTK

16.  20 listopada 2014, Klub PTTK na Siekierkach

17.  22 maja 2014, „Siedzieliśmy na Mnichu”

18.  8 lutego 2014 w „Południku Zero”

19.  4 grudnia 2014, „Siedzieliśmy na Mnichu”

20.  8 lutego 2015, „Kalinowe Serce”

21.  16 kwietnia 2015, „Hej, kosówko zielona”

22.  27 września 2015, „Kalinowe Serce”, wieczór poświęcony pamięci księdza Tischnera.

23.  10 grudnia 2015 („I będzie pięknie”)

24.  21 kwietnia 2016 („Na prawo szczyt, na lewo wierch”)

25.  2 czerwca 2016 („Na prawo szczyt, na lewo wierch”)

Wspomniana w drugim akapicie  umowność  bierze się z tego, że  liczymy tylko występy o pełnej długości (50 - 90 minut). Inne występy (krótsze lub specjalnego charakteru)  i inna działalność zespołu i jego członków  to między innymi

1.     Występ w kawiarni w Łomiankach (czerwiec 2013 r.)

2.     Cztery  występy w Domu Lekarza-Seniora (2012-2016)

3.     Wieczór tischnerowski w „Kalinowym Sercu”, 26 września 2015 r.

4.     Występ  w Mazowieckim Instytucie Kultury 3 II 16 i otrzymanie nominacji do Ogólnopolskiego Przeglądu Działalności Artystycznej  Seniorów (Bydgoszcz, jesień 2016)

Występy indywidualne Tadeusza Guranowskiego:

5.     Występ w  bibliotece osiedlowej na  Żoliborzu, maj 2014.

6.     Recital „moje spotkanie z balladą”,  w Kalinowym Sercu 24 VIII 14

7.     Recital  w Mazowieckim Instytucie Kultury 17 II 15

8.     wystawa fotograficzna w Mazowieckim Instytucie Kultury od 9 do 16 V 16

Inne indywidualne:

9.     Irena Kozłowska – ballady cygańskie, w domu Lekarza-Seniora i w Kalinowym Sercu (maj 2016)

10.  Wielokrotna prezentacja (wyk. Krystyna Dolebska) naszych piosenek górskich na Zlotach Seniorów w Morskim Oku.

`
Nagrody i wyróżnienia:
Trzykrotne zdobycie nagród (pierwsze i drugie) na Juvenaliach III wieku za piosenki solo i w duecie (Tadeusz Guranowski, Krystyna Krasińska)  oraz za fotografie (2013, 2014, 2015).
Zdobycie przez Tadeusza Guranowskiego  2 miejsca w konkursie warszawskim jako aktywnego seniora między innymi za działalność ze Starą Robotą (2015).
Zdobycie (przez Tadeusza Guranowskiego) nagrody jako laureat w Ogólnopolskim Konkursie "Rok dla Klimatu" za fotografię z Alp Południowych w Nowej Zelandii (2016).

Publikacje:

Tomiki wierszy Michała Szurka „Stromym żlebem” (2012) , „Kolory Gór” (2013), oraz „I będzie pięknie” (2015)

Wreszcie, last but not least, za działalność w zespole, Michał Szurek otrzymał odznaczenie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2013) .

Zespół składa serdeczne podziękowanie Zarządowi Klubu za wsparcie, a w szczególności Andrzejowi Szajewskiemu za wytrwałe nagrywanie występów zespołu, co w niemały sposób przyczyniło się do propagowania twórczości zespołu i  jego sukcesów. Płytki z nagraniami są dostępne na zamówienie.  Lista wszystkich innych osób, które pomagały Zespołowi, była by bardzo długa. 

Zapraszamy na nasze kolejne występy!

Michał Szurek

linki do „STAREJ ROBOTY” na YOU TUBE