Staszkowi Wrońskiemu, 13 listopada 2008

                                                 Toast ten trzeba spełnić, gdy już drobna kaszka

                                                 Nam się w głowach porobi, bo będzie, jak z Haszka.

                                                 Wygłupię się być może, jak małpa na daszku,

                                                 Albo jak diabeł w błazeńskiej czapeczce z Damaszku -

                                                 Lecz najpierw oficjalnie: Najlepszego, Staszku!

                            Podjąłem dwie decyzje. Żadna z nich nie fraszka!

                            Primo: każdego Czecha, Rusa, czy Niemiaszka,

                            Choć kijami przymuszać: niech pije za Staszka!

                            I to do dna. Niech potem pusta będzie flaszka.

                            Secundo. Żadna Litwinka, Rusinka czy Laszka

                            Mnie dziś nie uwiedzie, choćby tylko apaszka

                            Ją kryła, a i tego pozbyła się łaszka,

                            Choćby nawet prosiła: „No, żrób mi bobaszka!” –

                            Ja nic. Coś wypiję, przegryzę fistaszka

                            I pyłek niewidzialny strząsnąwszy z kamaszka,

                            Oświadczę: adieu, moja mała…

                           Dziś wybieram Staszka!

                                              Nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie – spokojna czaszka!

                                             Ja nie dlatego, żem tego i że jakaś blaszka

                                             Mi gdzieś w głowie odbiła – ja tak cenię Staszka!

                                             Wszak my obaj hetero, nam nie w łbach baraszki…

                                             (Może je czynią inne Michały i Staszki…)

                                             My –  intelektualnie! Problem jakiś ważki

                                             Omówić – na przykład „psychika watażki”,

                                             Lub „chemiczne wiązania czosnkowej zasmażki...”

                                             Owszem, lubimy w Puszczy, gdy śpiewają ptaszki,

                                             Gdy po polach się snują jesienne zapaszki…

                                             I na bagnach lubimy młode, ładne traszki…

                                                                                  * * *

                                                           Lecz wspominając dawne tatrzańskie igraszki –

                                                           Zakos ścieżki, grań w słońcu, sukcesy, porażki,

                                                 Długie picie wieczornej herbaty z menażki –

                                                           Mówimy tak do siebie: „już się może masz ku

                                                           Innym sprawom zwracać?” Nie! W górskim szałaszku 

                                                           Jeszcze gdzieś zamieszkamy…

                                                                                                    Ech, panie dziejaszku…

                                                           Po głębszym dobrej wódki wypijmy kijaszku…

                                                           I z dubeltówki! I ze wszystkimi!

                                                             No, daj pyska, Staszku!!!